Archive for year: 2018

Cando falamos de pistachos, a todos se nos ven a mente ese maravilloso  e  adictivo froito seco que non podes deixar de comer. Hoxe a nosa intención, e ir un paso mais ala e falarvos sobre esta árbore  que podemos plantar no noso xardín.

A Pistacia Vera e unha árbore de crecemento lento, amplio, arbustivo, de tamaño pequeno-medio. Como peculiaridade resaltamos que as sua flores brotan  antes que as follas, tratase dun árbore dioico, necesita o menos un de cada sexo para obter froito, as arbores masculinos son xeralmente  mais altas que as femeninas.

Respecto o froito, tratase dunha drupa composta por un endocarpio (casca) e un mesocarpio carnoso e verde. A sua semente e verde pálido, e creese que canto mais verde mellor e a semente.

Se o que buscamos es unha boa producción debemos saber que  pode chegar a tardar entre 15 y 20 anos, xa que comenza seu estado de fructificación cando estes teñen entre 5 e 8 anos.

E unha árbore que resiste ben o vento e que medran mellor o sol,  necesitando verans calidos e invernos fríos, tolerando temperaturas de ata – 18 ºC.

En canto a semente podemos resaltar que utilizase para combatir a esclerose hepática, as doenzas abdominais, a dor peitoral e en problemas circulatorios.

¿Sabias que?

• En países coma Líbano utilizan as suas follas para estimular a fertilidade.
• Os árabes utilizan o see froito por ter efectos afrodisiacos.
• Na India utilizase como tinte.
• A sua  casca e ideal para realizar una boa compostaxe.
• Son unha boa fonte de calcio, magnesio, vitamina A e C,  ofrece bos índices de potasa e fosforo  ademais non ten colesterol.
• A masilla que se obtén do pistacho preve enfermidades dentais.

 

En definitiva, si tes gañas de facer a tua propia plantación de pistachos, no dubides en pasar pol noso centro donde te asesoraremos sobre as diversas variedades que podes plantar.

 

Imaxe de Pistacea Vera.

A xornada medioambiental “Manda Carballo” realizada en Chandebrito, Nigrán, o 24 de Marzo de 2018.

 

A chuvia deunos  tregua, para así poder xuntar a mais de 100 persoas neste acto, entre os que  se atopaban o alcalde de Nigrán, a presidenta da Deputación de Pontevedra, expertos, voluntarios, familias, amigos, Mestres e nenos. Todos disfrutamos da cariñosa hospitalidade dos veciños de Chandebrito, que habían preparado estas xornadas con moito esmero y con toda a sua esperanza. Digno dunha celebración,  hemos pasado un día espléndido plantando o  “novo bosque” de Chandebrito.

Ali acolleunos unha  gran carpa, donde concurriron as charlas, cos resúmenes do que pasou, o que vai  pasar, bos desexos e varios proxectos ( alguns xa en marcha), alí tamen aproveitamos para  refuxiarnos do frio e así poidemos  degustar uns maravillosos callos, mentras sonaba boa música, aproveitando tamen para entablar novas amizades. Foi un momento intenso donde a humanidade  mostrou a sua mellor faciana.

En resumo: Dos cerca de 8.600 árbores doados, casi todalas especies frondosas e  mayoritariamente autóctonas, foron plantadas mais da metade. Ademais dun carballo que plantou a presidenta da deputación, en honra a  Chandebrito e o seu lema, “Manda Carballo”.

 

Pór último adxuntamoslles un enlace dunha reportaxe emitida pola canle francesa  FranceTv:

https://www.francetvinfo.fr/economie/emploi/metiers/agriculture/espagne-le-reboisement-intensif-fait-polemique_2653644.html

 

Hai quen rexeita as camelias por “sucias”, xa que as súas flores, unha vez marchitas, caian ao chan co fin de “facer sitio” para que se abran os seguintes capullos. Para evitar o molesto mar de flores marchitos por baixo dunha camelia, é moito mais recomendable arrincar as flores marchitas aínda estando na árbore.

Crear un hábito, de ir con frecuencia a recoller flores pasadas. Iso favorece a apertura das seguintes flores, e evita este aspecto de abandono, ou “sucio”, como se di, e será o que debe de ser: o árbusto máis fermoso do inverno.

Ao retirar as flores marchitas do pé da planta ambien evitamos as chamadas ” autoinfecciones” de fungos patógenos. Así, a planta estará moito máis sa e coidada. E dígovos por experiencia, ir co capacho a enchelo de flores pasadas ou marchitas de camelia, é reconfortante e relaxante, un gran traballo para un afeccionado á natureza.

Estamos en época de poda. Pero non todos os froiteiros pódanse no inverno. De feito, os froiteiros de óso debemos podar ao saír de inverno, ou despues de recoller o froito ( albaricoque e melocotonero), ou o menos posible (cerdeira), xa que todos eles tenden a cicatrizar mal e a savia xa debería estar a circular.